Κυριακή του Ασώτου

Καὶπάλι σήμερα βρισκόμαστε πρόσωπο μὲπρόσωπο μὲτὸν μεγαλύτερο ἀδελφό. Ὅλη τὴζωὴτου εἶχε ζήσει στὸπλευρὸτοῦπατέρα, ὅλη τὴζωὴτου μεριμνοῦσε γιὰτὶς ὑποθέσεις τοῦπατέρα του –εἶχε δουλέψει σκληρά, μὲπίστη, ξεχνώντας τὸν ἑαυτό του, χωρὶς νὰδίνει σημασία στὴν κούραση, χωρὶς νὰζητᾶκαμιὰἀνταμοιβή, γιατί αἰσθανόταν ὅτι ἔκανε τὸσωστό. Στὴν πραγματικότητα ὑστεροῦσε σὲκάτι: τοῦἔλειπε ἡζεστασιά, ἡτρυφερότητα, ἡχαρὰγιὰτὸν πατέρα. Ἀλλὰὑπάρχει κάτι ποὺἐντυπωσιάζει τόσο σ΄ αὐτὸν – ἡπίστη του· παρὰτὸγεγονὸς ὅτι ἡκαρδιά του δὲν ἦταν φλογερή, παρέμεινε πιστός. Παρὰτὸγεγονὸς ὅτι δὲν ἔλαβε καμιὰφανερὴἀνταμοιβὴἢἀναγνώριση παρέμεινε πιστὸς κι ἐργαζόταν σκληρά.

Πόσο σκληροὶεἴμαστε ὅταν σκεφτόμαστε ὅτι τοῦἀξίζει λίγη ἀπ’ τὴν συμπάθειά μας· ἀλλὰπόσο λίγοι ἀπὸἐμᾶς μποροῦν νὰεἶναι τόσο πιστοί, τόσο τέλεια καὶσταθερὰὑπάκουοι στὸκάλεσμα τοῦκαθήκοντος ὅπως αὐτὸς ὅταν δὲν βρίσκουμε ἀνταπόδοση, ὅταν δὲν ἀκοῦμε ἕναν ἐνθαρρυντικὸλόγο, ὅταν δὲν παίρνουμε τὴν παραμικρὴἀμοιβὴὅπως ἔκανε ὁπατέρας ὅσον ἀφορᾶτὸν μεγαλύτερο υἱό, ἐπειδὴοἱγύρω μας, αὐτοὶτοὺς ὁποίους ἐξυπηρετοῦμε, ποὺδουλεύουμε σκληρά, ποὺτὸσυμφέρον τους βρίσκεται ἀκριβῶς στὸκέντρο τῆς ζωῆς μας, τὸθεωροῦν δεδομένο. Δὲν εἶναι φυσικό; Δὲν εἶναι γιός μου; Δὲν εἶναι πατέρας μου; Δὲν εἶναι ἀδελφός μου; Σύζυγός μου; Φίλος μου; Δὲν σημαίνουν ὅλα αὐτὰμία συνολικὴδίχως ὅρια ἀφοσίωση ποὺεἶναι ἡδική του ἀνταμοιβή;

Πόσο σκληροὶγινόμαστε συχνὰστοὺς γύρω μας ποὺτοὺς βάζουμε στὴν θέση τοῦμεγαλύτερου ἀδελφοῦ– ποὺποτὲδὲν ἀναγνωρίζουμε καὶποὺπάντοτε περιμένουμε νὰκάνουν τὸσωστό, ἀδιαμαρτύρητα καὶτέλεια.

Στὴν πραγματικότητα ὁἄσωτος υἱὸς εἶχε ζεστὴκαρδιά, εἶχε ἐπιστρέψει μὲραγισμένη καρδιά, ἕτοιμος νὰἀλλάξει, ἐνῶὁἄλλος μποροῦσε μοναχὰνὰσυνεχίσει, νὰπερπατήσει τὴν πικρὴπορεία του μὲτὴν ἀμφιταλαντευόμενη πίστη του· ἐκτὸς ἂν ἀντιμετωπίζοντας τὴν συμπόνια τοῦπατέρα, ἐκτὸς ἂν καταλάβαινε τί σήμαινε ὅτι ὁμικρότερος ἀδελφός του ἦταν στὴν πραγματικότητα νεκρὸς καὶξανάζησε, ὅτι εἶχε ἀληθινὰχαθεῖκαὶβρέθηκε.
Ἂς σκεφθοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Ἔχουμε ὅλοι κάποιον γύρω μας ποὺτοῦφερόμαστε μὲτὴν ἴδια ψυχρότητα, ποὺθεωροῦμε ὅτι εἶχε ὁμεγαλύτερος υἱός, ἀλλὰὅλοι μας ἔχουμε κάποιον πρὸς τὸν ὁποῖο φερόμαστε ἐξίσου περιφρονητικὰκαὶσκληρὰὅπως φερόταν ὁμεγαλύτερος υἱὸς στὸν μικρότερο ἀδελφὸποὺεἶχε ξεγράψει, ποὺδὲν ἦταν ἀδελφὸς γιὰκεῖνον· ποὺεἶχε φανεῖἀγνώμων πρὸς τὸν πατέρα, ποὺἦταν ἀσυγχώρητος. Κι ὅμως, ἐκεῖβρισκόταν ὁπατέρας, τὸθύμα τῆς ἀπόρριψης τοῦυἱοῦτου, τὸθύμα τῆς ἐλαφρόμυαλης συμπεριφορᾶς του, τῆς σκληρότητάς του, ποὺτὸν συγχώρησε τρυφερὰκαὶὁλόψυχα. Ἂς βροῦμε τὴθέση μας σὲαὐτὴν τὴν τραγικὴκαὶὄμορφη παραβολὴγιατί τότε ἴσως βροῦμε τὸν δρόμο μας, εἴτε παρότι ὁκαθένας πέρα ἀπὸτὸνὰεἶναι ὁμεγαλύτερος γιός, μολονότι λιγότερο τοῦκαθήκοντος, πολὺλιγότερο τίμιος, πολὺλιγότερο ἀφοσιωμένος στὶς μέριμνες τοῦπατέρα, στοὺς φίλους, στοὺς συγγενεῖς· ἢἴσως μποροῦμε ν΄ ἀνακαλύψουμε στὴν καρδιὰμας μιὰδημιουργικὴσυμπάθεια γιὰτὸν μικρότερο γιὸκαὶνὰμάθουμε πρῶτα ἀπ’ αὐτὸν ὅτι δὲν ὑπάρχει κατάσταση ἡὁποία δὲν μπορεῖνὰμᾶς φέρει μιὰεἰλικρινῆμετάνοια, μιὰμεταστροφὴκαὶὅτι ὑπάρχει ἕνας τουλάχιστον – ὁΘεὸς- καὶπροφανῶς ἕνα πρόσωπο ἢπολλά, ποὺεἶναι ἕτοιμα νὰμᾶς δεχθοῦν, νὰμᾶς ἀπολυτρώσουν, νὰμᾶς ἐπαναφέρουν καὶνὰμᾶς ἐπιτρέψουν νὰξεκινήσουμε μαζὶμιὰνέα ζωὴ– μὲτὸν πατέρα, τὸν νεότερο καὶτὸν μεγαλύτερο υἱό. Ἀμήν.