Νικολόπουλου Ἱερωνύμου (Ἀρχιμανδρίτου)
«ΔεῦτελάβετεφῶςἐκτοῦἀνεσπέρουφωτόςκαίδοξάσατεΧριστόντόνἈναστάνταἐκνεκρῶν», ἀκοῦμεσήμεραὡςπρόσκλησηἀπότήνἉγίαμαςἘκκλησία, λίγοπρίνδιασαλπίσειτόνἀναστάσιμοπαιάνα«ΧριστόςἈνέστη…».
ΚαίκαθώςπολλοίδιαγκωνιζόμαστεμπροστάστήνὩραίαΠύλη τοῦΝαοῦγιάν΄ἀνάψουμετήλαμπάδαμαςἀπότήλαμπάδατοῦἱερέα, μοιάζουμενάἐξαντλοῦμεἐκεῖ, στήντήρησητοῦλειτουργικοῦἐθίμου, ὅλητήσυμμετοχήμαςστόγεγονόςτῆςἈνάστασης. Κιὅμως, ἡπρόσκλησηδένεἶναιγιάνάλάβουμεἁπλῶςφῶς, φῶςαἰσθητόπού μιά πνοή, ἕναφύσημαἀρκεῖγιάνάτόἐξαφανίσεικαίνάτόσβήσει. Ἡπρόσκλησημιλᾶξεκάθαραγιάἀνέσπεροφῶς, φῶςπούδένκατανικιέταιὄχιμόνοἀπόπνοές, ἀλλάκιἀπόλυσσομανήματαἀκόμηἀνέμων, πούδένἐξαφανίζεται, δένδύειπότε!
Ψιλάγράμματαἴσωςθεωρηθοῦνἀπότούςπολλούςαὐτά. Ἰδίωςὅσουςσπεύδουν …
παράλογακιἐπιπόλαιανάἐγκαταλείψουντόνΝαόμετάτόπρῶτο«ΧριστόςἈνέστη», ὑπογραμμίζονταςἔτσιτήντυπικότητακαίτήνἐξωτερικότηταμιᾶςκοσμικῆςθρησκευτικότητας, ἀνίκανηςνάκατανοήσειτόμέγαμήνυμα τῆςμεγαλύτερηςἑορτῆςτῆςΧριστιανοσύνης. Κιὅμως, γιάτήσπουδαιότητααὐτῆςτῆςβραδιᾶς, γιάτόβίωμααὐτῆςτῆςἑορτῆς, γιάτόμεγαλειῶδεςτηςδωρεᾶςτοῦΘεοῦστόνἄνθρωπο, προηγήθηκενηστείασχεδόνπενήνταἡμερῶν, δέκαἑβδομάδωνπροετοιμασίαμέσυστηματική καλλιέργεια τῆςμετάνοιαςκαίτῆςπροσευχητικῆςἄσκησης, ἐνῶκαίἀκολουθεῖγιάτόνπανηγυρισμότοῦγεγονότοςχαρμόσυνηπερίοδοςσαράνταἡμερῶν! Καίκάποιοιτόμόνοπούβρίσκουννάκάνουνεἶναιναστρεψουντάνῶτακαίναφυγουν, ἀδικώνταςπρῶτατους ἑαυτούςτους…
ΤέκναΘεοῦἔγινανκαίγίνονταιδιαχρονικά, καθώςἡἘκκλησίασυνεχίζειτήνἱστορικήτηςπορεία, ὅσοι«ἐλαβοναὐτόν», δηλαδήὅσοιτόνἐγκολπώθηκανκαίτόνἀποδέχθηκαν ὡςΣωτήρατουςκαίΛυτρωτήτους! Πολλοί, σέὅλεςτίςπεριόδουςτῆςἀνθρώπινηςἱστορίας, εἶχανκαλήγνώμηγιάτόνΧριστόκιἔσπευσαννάτόνπροσδιορίσουνὡς«μεγάλομύστη», «κοινωνικόἐπαναστάτη», «κοινωνικόἀναμορφωτή», «θεωρητικότηςἀγάπης», καθώςκαί μέ ἄλλεςκαλολογίεςπούκατ’ἄνθρωποφαινομενικάτόντιμοῦν, οὐσιαστικάδέτόνμειώνουνκαίτόνπροσβάλλουν. Καίτοῦτοδιότιτόνἀποψιλώνουνκαίτοῦἀποστεροῦντήμοναδικήἰδιότηταπούἦλθενάπροβάλειστόνκόσμοκαίμέτήνὁποίακήρυξεαὐθεντικά. Αὐτή τοῦΜονογενοῦςΥἱοῦκαίΛόγουτοῦΘεοῦ!
ἩἘκκλησίαἀπόψεμᾶςκαλεῖνάξεκαθαρίσουμετήνπίστημαςπρόςτόνΧριστόὡςτόνΜονογενῆΥἱόκαίΛόγοτοῦΘεοῦ, τέλειοΘεόκαίτέλειοἄνθρωπο, ὡςτέτοιοννάτόνδεχθοῦμεκαίνάτόνὁμολογήσουμε. Δένἀκολουθοῦμεἕναν ὁποιοδήποτεἄνθρωπο, ἔστωκαίσπουδαῖοἡγέτη. ἈκολουθοῦμετόνΥἱότοῦΘεοῦπούγιάχάρημαςἔγινεκαίΥἱόςτοῦἀνθρώπου. ΚιαὐτόκαλούμαστενάτόσυνειδητοποιήσουμετήβραδιάτηςἈναστάσεώςτου! Γιατίαὐτήἡβραδιάεἶναιἡἐγγύησηκαίτῆςδικῆςμαςἀναστάσεως. ὍσοιεἴμαστετέκναΘεοῦ, ἡτουλάχιστονἀγωνιζόμαστενάγίνουμε, κατανοοῦμεἀπόψεὅτιἐφόσονὁμεγαλύτεροςἀδελφόςμαςἀνέστη, μᾶςπροετοίμασετήνἴδιαὁδό, τῆςἀνάστασηςψυχῆςκαίσώματος, τῆςκατάλυσηςτῆςὅποιαςἐξουσίαςτοῦθανάτου, τῆςφθορᾶς, τῆςλύπηςἐπίτοῦἀνθρώπινουγένους, τῆςκυριαρχίαςτῆςὄντωςζωῆςμέσαστόἀνέσπεροφῶςτῆςΒασιλείαςτου.
Χριστόςἀνέστη! Ἀληθῶςἀνέστη!
