Ευαγγελικό ανάγνωσμα [Ματθ. ιε΄21-28]
Θεραπεία μιᾶς ἐθνικῆς κόρης
21 Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. 22 καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγαζεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυῒδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. 23 ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. 24 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ. 25 ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. 26 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. 27 ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. 28 τότε ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.
Αποστολικό ανάγνωσμα [Β΄ Κορινθ. Στ΄16 – Ζ΄1]
τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. 17 διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, 18 καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.Ζ´\ΤΑΥΤΑΣ οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.
Συναξάρι ημέρας
Η Αγία μας Εκκλησία τιμά σήμερα τη μνήμη των Οσίων Αυξεντίου, Αβραάμ και Μάρωνος και των Ιερομαρτύρων Φιλήμονος και Φιλίππου επισκόπων Γάζης.
O Όσιος Αυξέντιος έζησε στην Κωνσταντινούπολη επί αυτοκρατορίας Θεοδοσίου Β` του Μικρού και κατείχε το αξίωμα του Σχολαρίου. Διακρινόταν για τη βαθιά του ευσέβεια, τη βιβλική του παρουσία, την ευπρέπεια του, τη σωματική του ρώμη και τον ηθικό του πλούτο. Η φιλήσυχη και φιλομόναχη διάθεσή του και η αγάπη του για τον ασκητικό βίο τον οδήγησαν να γίνει μοναχός. Εγκατέλειψε έτσι τις τιμές και τα αξιώματα της Βασιλεύουσας και αποσύρθηκε σε κάποιο απομακρυσμένο βουνό, όπου και ασκήτευσε.
Παράλληλα ασχολήθηκε με την μελέτη και σπουδή της Αγίας Γραφής. Τόση μάλιστα ήταν η φήμη του για τις σπάνιες αρετές και τη βαθιά θεολογική μόρφωσή του, ώστε προσεκλήθη ως απλός μοναχός στη Δ` Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ., για να καταδικάσει τις κακοδοξίες του αρχιμανδρίτη Ευτυχούς και του αρχιεπισκόπου Νεστορίου.
Καθημερινά πολλοί ήταν εκείνοι που επισκέπτονταν τον Όσιο Αυξέντιο στο ερημητήριό του, για να τους παρηγορήσει και να τούς θεραπεύσει.
Αρκετοί Χριστιανοί επίσης τον πλησίαζαν, για να εκδηλώσουν το σεβασμό και την εκτίμησή τους στο πρόσωπό του, προσφέροντας του δώρα και τρόφιμα, τα οποία ο Άγιος μοίραζε στη συνέχεια στους φτωχούς.
Ο Όσιος Αυξέντιος εκοιμήθη οσιακά σε βαθιά γεράματα, παραμένοντας ένα ακόμη παράδειγμα αυθεντικής προσφοράς και οσιακής βιωτής.
Επίσης, να σημειωθεί ότι την Τετάρτη και την Παρασκευή της πρώτης εβδομάδας του Τριωδίου επιτρέπονται όλες οι τροφές. Σκοπός η προετοιμασία για τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, την κατανυκτική περίοδο προς το Πάσχα, στην οποία εισερχόμαστε την Καθαρή Δευτέρα 2 Μαρτίου.
Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου
Λόγος εἰς τήν Χαναναίαν»
Ἁγίου Βασιλείου ἐπισκόπου Σελευκείας
Ἰδού ὅτι ὑπῆρξε καί συμφορά ἡ ὁποία ἔγινε ἀφορμή μεγάλης εὐφροσύνης καί πένθος πού προξένησε εὐθυμία καί λύπη πού ἔφερε ὑπερβολικήν χαρά. Ἐπειδή ὅπου παρευρίσκεται ὁ Ἰησοῦς, καί ὁ θρῆνος μεταβάλλεται σέ ἡδονήν καί ὁ κλαυθμός καί ὀδυρμός μεταλλάσσεται σέ εὐφροσύνην.
Τό μαρτυρεῖ αὐτό μέ τά λόγια τῆς κραυγάζοντας ἡ Χαναναία, τήν ἱστορία τῆς ὁποίας μέ θαυμασμόν ἡ βίβλος τῶν Εὐαγγελίων τήν ἐπιδεικνύει μέχρι τώρα καί διατηρεῖ τήν κραυγή της γραμμένη σάν σέ στήλη, ὥστε ὁ ἐπίβουλος χρόνος νά μήν παρασύρει τήν μνήμη· ἐπειδή ὁ καρπός τῆς πίστεως εἶναι πιό δυνατός. «Καί ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς», λέγει, «ἦλθεν εἰς τά μέρη Τύρου καί Σιδῶνος». Ὁ Θεός παρευρίσκεται παντοῦ καί κανένας τόπος δέν ἐτόλμησε νά τόν περιορίσει. Καί ἐπειδή εἶναι κατά φύσιν ἀόρατος, ἐπιβεβαιώνει τήν παρουσία του σ’ ἐκείνους πού τόν ἔβλεπαν προβάλλοντας τόν ναό πού ἐνεδύθη πρός χάριν μας.
Ἦλθε στά μέρη τῆς Τύρου καί τῆς Σιδῶνος, στά παλαιά καταγώγια τῶν δαιμόνων, στίς περιοχές τῶν εἰδώλων, στίς χῶρες τῆς εἰδωλολατρίας, στό ἀντικείμενο τῆς κατηγορίας τῶν Προφητῶν.
Ἀπό τήν Ἰουδαία στήν Σιδώνα καί τήν Τύρον· ἀπό τά ἐργαστήρια τῆς εὐσεβείας στόν βυθό τῆς ἀσεβείας· ἀπό τούς μαθητάς τοῦ Μωϋσέως, στούς ἐργάτες τῶν δαιμόνων. Καί γιά ποῖον λόγο μεταβαίνει ἀπό τό ἕνα μέρος στό ἄλλο; Ἔλεγχος τῶν Ἰουδαίων εἶναι ἡ μετάβασις τοῦ Κυρίου· ὡς εὐεργέτης συγχρόνως καί δικαστής περιοδεύει ὁ Σωτήρ. Εἶναι ἀληθῶς ἀδυσώπητος κατηγορία ἐναντίον τῶν Ἰουδαίων ἡ ἐπίγνωσις τῶν ἐθνικῶν. Ἐπειδή ὅμως ὁ καταιγισμός τῶν θαυμάτων δέν κατώρθωσε νά κάμψει τόν Ἰουδαϊκόν λαόν, ὥστε νά στραφεῖ στήν πίστι, ἀλλά ἐνῶ ἠπλώνετο τό παράδοξον θεραπευτικό δίκτυ, μόνο το ἔθνος τῶν Ἰουδαίων ἐξ αἰτίας τῆς ἀγρίας βασκανίας τους ἀπέφυγε τήν θύρα τῆς σωτηρίας, τί ἔκαμεν ὁ σοφός ἰατρός; πῶς μεθοδεύει τήν ἴαση τῆς ἀρρωστημένης γνώμης;
Μεταφέρει στήν Σιδώνα τά φάρμακα τῆς θεραπείας της, γιά νά ἐρεθίσει τόν ἄπιστον ἀντιπαραθέτοντας αὐτόν μέ τά ἔθνη. Εἶναι παλαιό, νομίζω, τό τέχνασμα αὐτό τοῦ Κυρίου, νά κάνει δηλαδή τόν ἀχάριστο νά ἐντραπεῖ συγκρίνοντας τόν μέ τά χειρότερα. Θέλοντας κάποτε νά ἐλέγξει τήν ἀπείθεια τῶν Ἰουδαίων ηὔξησε τόν ἔλεγχον, ἀντιπαραθέτοντας αὐτούς μέ τούς Νινευΐτες. Καί στέλλει τόν Ἰωνά νά παρακολουθήσει τήν μεταβολήν τῶν ἀσεβῶν, προβάλλοντας τόν Προφήτην τῶν Ἰουδαίων ὑπηρέτην τῆς κατακρίσεως τῶν Ἰουδαίων. Ἀλλά ἐκεῖνος λυπούμενος ἄκαιραά τούς ὁμοεθνεῖς του, κλέπτει τόν ἔλεγχο καί δραπετεύει ἀπό ἐκεῖνον πού τόν ἔστειλε. Δέν ἐγνώριζε ὅτι θά τόν ἁλιεύσει τό κῆτος καί θά τόν παρουσιάσει δέσμιον στόν Δεσπότη.
Καί πάλι συστελλόμενος ἀπό φόβον ἔγινε θεατής τῆς εὐγνωμοσύνης τῶν εἰδωλολατρῶν· μίαν φωνή μόνον ἄφησε καί αἰχμαλώτισε ὅλων τίς γνῶμες. Καί εἶδε τήν προφητεία του νά διαψεύδεται μαθαίνοντας στήν πράξι πόσο πιό καλόπιστοι εἶναι οἱ ἐθνικοί ἀπό τούς Ἰουδαίους· καθ’ ὅσον αὐτοί μέν κατέσφαξαν τούς Προφῆτες τους, ἐνῶ ἐκεῖνοι καί αὐτόν ἀκόμη, τοῦ ὁποίου ἀγνοοῦσαν τήν ὕπαρξη, ἔφριξαν ἀκούγοντάς τον. Ὅταν δέ ἡ μεταβολή τῆς γνώμης ἐματαίωσε τήν ἀπειλήν τοῦ Προφήτου, ἔπαυσαν νά σαλεύωνται τά τείχη τῆς πόλεως, ἀπεσύρθη τό ξίφος πού ἦταν ἕτοιμο νά πέσει καί ἡ ἀπόφασις τοῦ θανάτου ἀνεκλήθη, ἀπό σεβασμόν πρός τήν πίστι τῶν καταδίκων· ἐνικήθη θυμός προφητικός, βλέποντας τόν ὑπεύθυνο νά νικᾶ μέ τήν εὐγνωμοσύνην. Ἔτσι καί τώρα ὁ Σωτήρ βαδίζει ἀπό τήν Ἰουδαία στήν Σιδώνα καί τήν Τύρο γιά νά στηλιτεύσει τήν Ἰουδαϊκήν ὑποκρισίαν ἀντιπαραθέτοντας αὐτούς μέ τούς ἀσεβεῖς.
Πρόσεξε παρακαλῶ τόν Εὐαγγελιστήν πῶς κομπάζει μέ τήν διήγηση καί ἀποκαλύπτει τό νόημα τῆς μεταβάσεως τοῦ Κυρίου: «Καί ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ἦλθεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος». Ἀπό ποῦ «ἐκεῖθεν;». Ἀπό ἐκεῖ ὅπου θαυματουργώντας ἐδέχετο συκοφαντίες, θεραπεύοντας ἤκουεν ὕβρεις καί εὐεργετώντας ἀντιμετώπιζε τήν ἀπιστία. «Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἐκ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγαζε λέγουσα· Υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Χαναναία τό γυναικάριον, ἀλλά μέ τήν προαίρεσιν ἠρνήθη τό γένος της· ἡ πίστις ἐνίκησε τήν φύση.
Κανείς, λέγει, πλέον ἅς μήν κατηγορεῖ τούς Χαναναίους· ἡ γυναίκα αὐτή ἔλυσε τά ἐγκλήματα τῶν πατέρων της· γίνεται ἀρχή εὐσεβείας κραυγάζοντας στούς εὐσεβεῖς· «Υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Πόσες μυριάδες Ἰουδαίων ἐθεράπευσε ὁ Χριστός καί ἀντί εὐχαριστίας ἤκουσε: «Οὗτος πόθεν ἐστίν οὐκ οἴδαμεν». Ἐνῶ μία ἄσημος γυναίκα Χαναναία καί πρίν ἀπό τήν θεραπεία, μέ ἀναπτερωμένην πίστη ἔφθασε σέ ὕψος εὐαγγελιστοῦ. «Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με. Ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται». Πένθος ἐλεεινόν καί θέαμα γιά τήν μητέρα πιό πικρόν καί ἀπό τόν θάνατο. Δαιμόνιον πολεμοχαρές παλεύει μέ τήν κόρη, καί ὁ ἐχθρός παραμένοντας ἀόρατος παρατάσσεται κατά τοῦ παιδιοῦ.
-Πῶς νά ἀναγγείλω τό δεινόν, πῶς νά κηρύξω τό πάθος; Δέν ὑποφέρω νά τήν βλέπω.
Πηδᾶ ἔξω ἀπό τό σπίτι, περιφέρεται στήν πόλιν ἐκτείνοντας τά χέρια στόν ἀέρα, μέ βλέμμα ἀπλανές καί ἀκάλυπτα τά μαλλιά:
-Γιά καταγώγιον τοῦ δαίμονος τό ἐγέννησα τό παιδί μου.
Παραβλέπει τήν αἰσχύνην ἡ συμφορά καί τό πάθος αἰχμαλώτισε τήν φυσικήν ἐντροπήν. Ἀφήνει κραυγές πού προκαλοῦν τόν φόβο· βλέπεται, ἀλλά δέν βλέπει, τρέχει στόν δρόμο, ἐλεεινῶς σιωπᾶ καί ἀκόμη χειρότερα ὁμιλεῖ. Δέν ἔχει προθεσμίαν ἡ τιμωρία, καταναλώνονται οἱ νύκτες στήν ἀγρυπνίαν εὑρίσκοντας δέ τίς ἡμέρες φοβερώτερες ἀπό τίς νύκτες, πηδᾶ ἀπό τήν κλίνη καί ἀρχίζει νά διαλαλεῖ τήν συμφορά:
– Ἐλέησόν με, πού μαστιγώνομαι ἀπό τήν θυγατέρα μου. Ἐκείνης τό πάθημα, ἰδικός μου ὁ πόνος, ἐκείνην διαπομπεύει τό δαιμόνιον, ἡ φύσις ὅμως διά μέσου ἐκείνης γίνεται ὅπλον ἐναντίον μου. Ὁ δαίμων εἰσῆλθε στήν θυγατέρα πολεμώντας τήν μητέρα, σ’ ἐμένα ρίπτει τά βέλη διά μέσου αὐτῆς. Εἴθε νά μή μοῦ γεννοῦσε αὐτήν τήν κυοφορίαν ἡ φύσις! Νά ἐτελείωνε ἡ ζωή μου μέ τόν τοκετό. Θά ἦταν παρηγορία γιά τόν θάνατον ὁ νόμος τῆς φύσεως. Ἐλέησόν μας.
«Ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον». Ὤ φιλάνθρωπος σιωπή μέ σχῆμα ἀπάνθρωπον! ὤ σιωπή μεγαλόφωνος πού εἶναι κατήγορος τῶν Ἰουδαίων! Μέ αὐτήν ἔλεγε ὁ Σωτήρ στούς Ἰουδαίους: Βλέπεις, Ἰουδαῖε, Χαναναίας εὐγένεια; Βλέπεις ἀπό ρίζα διαβεβλημένην καρπόν ἐπαινετόν; Δέν ἐδέχθη τόν Μωϋσῆ γιά νομοθέτη καί ἀνεγνώρισε τοῦ Μωυσέως τόν Δεσπότην· δέν γνωρίζει Προφῆτες καί πιστεύει σ’ αὐτόν πού ἐπροφητεύθη· καί σημεῖα δέν εἶδε, καί τόν ἀπόγονο τοῦ Δαυίδ ὠμολόγησε. Τόν Θεόν τόν ἠρνήθης μετά ἀπό τόσα θαύματα, καί αὐτή πρίν ἰδεῖ θαῦμα τόν ἐπίστευσε. Ἀλλά κοίταξε πού κλαίει καί ἐγώ τήν παραβλέπω πρός χάριν σου· ἄν καί λυποῦμαι τό πένθος, ὅμως κρύβω τό ἔλεος. Φωνάζει σάν ἐθνική, τήν στέλλω σ’ ἐσέ παίρνοντάς σου ἀπό πρίν τήν πρόφαση τῆς ἀπιστίας.
Δέν τήν ἀπαλλάσσω ἀπό τό πάθος, γιά νά μή σοῦ προκαλέσω φθόνο· συγκρατῶ τήν θεραπεία, γιά νά μή σοῦ δώσω λαβήν ἀπιστίας, γιά νά μή λέγεις κατηγορώντας σάν ἄπιστος: τήν Χαναναίαν ἐλεοῦσες; γιατί ἐθεράπευες τούς ἐχθρούς τοῦ Μωϋσέως; Κοίταξε πού τήν ἀφήνω νά κλαίει καί γιά νά τιμήσω ἐσέ παραβλέπω μητέρα πού τιμωρεῖται μέ τά παθήματα τῆς κόρης!
«Υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με. Ὁ δέ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον». Ἡ ἀναβολή τῆς θεραπείας, δοκιμασία τῆς πίστεως, χωνευτήριο τῆς προαιρέσεως τῆς γυναικός. Μᾶλλον ἡ σιωπή τοῦ Κυρίου γίνεται ἔπαινος στήν Χαναναία· μέχρι τήν στιγμή πού ὁ χορός τῶν Ἀποστόλων, μή γνωρίζοντας τήν σοφία τῆς Δεσποτικῆς σιωπῆς καί ἀδυνατώντας νά ὑποφέρει τήν φωνή τῆς πονεμένης μητέρας, γίνεται μεσίτης πρός τόν Σωτήρα, καί πρεσβεύουν γιά τήν γυναίκα οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ.
Δέχονται αὐτοί τίς ἱκεσίες της, καί παρακαλοῦν τόν Κύριον: «Ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν». Τί ἀπαντᾶ ἡ ἀνέκφραστος φιλανθρωπία, ἡ ἀπόρρητος σοφία;. «Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις».
Βαρύτερα ἀπό τήν σιωπήν ἡ ἀπόκρισις· ἀνάλογος ὅμως μέ τήν πίστιν τῆς Χαναναίας. Διότι ἄν δέν ἦταν ἡ πίστις τῆς μεγάλη, θά κατηγοροῦσε τόν Σωτήρα γιά ἀπανθρωπίαν ἤ γιά ἀδυναμίαν, θά ἀπεμακρύνετο καί θά ἔλεγε: Τί φοβερά ἀπανθρωπία! Δέν μέ ἐλυπήθη πού κλαίω, δέν ἠλέησε μητέρα πού πληγώνεται μέ τά παθήματα τῆς κόρης· δέν ἠλέησε τό δράμα τῆς φύσεως· ἱκέτευα καί μέ ἀπεστρέφετο, ἐφώναζα καί μέ ἀπέφευγε. Καί πρῶτα μέν ἀπέκρουσε τίς φωνές μου μέ τήν σιωπήν οὔτε ὅταν ἐφώναζα τήν ὥρα πού σιωποῦσε τόν συνεκίνησα, τότε πού εἶχα καλές ἐλπίδες γιά τήν θεραπείαν, ὅταν τό πάθημά μου εὑρῆκε συνηγόρους, ὅταν προσδοκοῦσα φιλάνθρωπο λόγον, ὅταν ὀνειροπολοῦσα πώς μόλις ὁμιλήσει θά ἀπαλλαγεῖ ἡ θυγατέρα μου· μέ ἀνοικτό τό στόμα ἀνέμενα φωνήν πού θά φέρει τήν ἄνεση· καί τότε ὁμίλησε καί διέλυσε τίς ἐλπίδες μου. Φορτωμένη μέ λύπη φεύγω. Μοῦ πρόσθεσε συμφορές μέ τίς ὕβρεις του. Κυνάριο μέ εἶπε μέσα σέ τόσον κόσμο. Φαίνεται κι αὐτός δικαιώνει τόν δαίμονα.
Φαίνεται, τῆς κόρης μου ἡ συμφορά ἐνίκησε κι αὐτοῦ τήν δύναμη. Ἴσως μέ τίς ὕβρεις ἔκρυψε τήν ὁμολογία τῆς ἥττας του. Ἕνα μόνον ἐκέρδισα ἀπό τήν ἱκεσία μου. Ηὔξησα τοῦ δημίου τῆς κόρης μου τήν ἀγανάκτησιν· ἄναψα τόν θυμόν του μέ τά λόγια ἐκείνου, ἔκαμα ἀγριώτερον τόν ἐχθρόν του παιδιοῦ μου.
Ἀλλά δέν ὠλίσθησε σέ παρομοίους λόγους, οὔτε μέ τίς ὕβρεις ἡ πίστις ἀτόνησε. Μεγάλη ἡ πίστις τῆς γυναικός, γι’ αὐτό καί ἐθησαυρίσθη στά Εὐαγγέλια. «Οὐκ ἔξεστιν βαλεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων τοῖς κυναρίοις». Αὐτή δέ προσπαθώντας νά μεταπείση τόν Δεσπότην ἔλεγε: Ναί Κύριε· παίρνω τήν ὕβρη σάν ὑπόσχεση θεραπείας· «καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν». Μοῦ ἐγγυᾶται τήν σωτηρίαν ἡ προσφώνησις τοῦ ζώου αὐτοῦ· ἄς γίνει τό μέγεθος τῆς ὕβρεως, μέτρον γι’ αὐτό πού θά μοῦ δώσεις. Κυνάριο μέ ὀνόμασες· σάν κατοικίδιο θά ἀπολαύσω τήν τράπεζα τοῦ Κυρίου μου. Ἔχει μερίδιον ἀπό τά ψίχουλα τῶν τέκνων καί τό κυνάριο. Δέν ἁρπάζω τόν ἄρτο, τά ψίχουλα ζητῶ· δέν πηδῶ ἐπάνω στήν τράπεζα, αὐτά μοῦ φθάνουν. Δέν ὁμιλῶ γιά ἀπόλαυσιν· ἄς ἀπολαύσει ὁ κληρονόμος σου ἐκεῖνο τό τραπέζι· ἅς πέσει ὅμως ἀπό τό χέρι σου κάποιο ψίχουλο καί γιά ἐμᾶς.
Ὤ πίστις! ὤ σύνεσις! ὤ εὐλάβεια Χαναναίας! Τί κάνει λοιπόν ὁ Σωτήρ; Ἀποκαλύπτει τί ἔκρυβε ἡ σιωπή: «Ὤ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις»! Γι’ αὐτό ἀνέβαλα τήν χάρι, γιά νά δείξω τήν πίστι σου. Δέν σιωποῦσα ὡς ἀπάνθρωπος, ἀλλά ἡσύχαζα ὡς προγνώστης· περίμενα νά φανεῖ ὅλη σου ἡ πίστις. Ἤθελα νά διδαχθοῦν οἱ παρόντες τί μαργαρίτης ἐκρύπτετο σέ γυναίκα Χαναναία. Σοῦ ἀνοίγω ὅλο το τραπέζι τῆς θεραπείας καί σοῦ χαρίζω ὄχι σάν σέ κυνάριο τά ψίχουλα, ἀλλά ὡς θυγατέρα τόν ἄρτον. Ἐσύ μέν ἐνίκησες μέ τήν πίστι τούς Ἰουδαίους· ἐγώ δέ μέ τήν δωρεά τό αἴτημά σου. «Γενηθήτω σοί ὡς θέλεις». Γίνε σύ ἰατρός τῆς κόρης σου· μέσα σου ἔχεις τῆς θεραπείας τό φάρμακο. Βάδιζε νικήτρια κατά τῶν Ἰουδαίων καί τοῦ δαίμονος. Λάβε ἔπαθλο τῆς πίστεως τήν θεραπεία τῆς φύσεως.
Ἅς ἀναζητήσωμε τήν πίστη, τόν στέφανον τῆς Ἐκκλησίας· ἅς ἀγαπήσωμε τήν πίστι, τήν ἀστραπή τῆς ὁποίας δέν ὑποφέρουν οἱ δαίμονες· τήν πίστη, τό κεφάλαιον τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἄς ἀκούσωμε τόν Παῦλο πού φωνάζει: «Στήκετε ἐν τῇ πίστει», «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», ὥστε νά ἀκούσουμε κι ἐμεῖς τόν Δεσπότη νά μᾶς λέγει: «Γεννηθήτω ὑμῖν ὡς θέλετε»· αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
