Οι άρχοντες του Ισραήλ Ιωσήφ και Νικόδημος, πιστοίμαθητές του Χριστού, αλλά κρυφοί, «διά τον φόβον τωνΙουδαίων», πραγματοποίησαν το αδιανόητο. Τη στιγμή που οιφανεροί μαθητές, πλην του Ιωάννη, ουσιαστικά αρνήθηκαντον δάσκαλό τους και κρύφτηκαν καταπτοημένοι, οι κρυφοίμαθητές πήραν το θάρρος να δράσουν φανερά και με τόλμη.Ο Ιωσήφ ζήτησε από τον Πιλάτο την άδεια να ενταφιάσει τονΧριστό, πράγμα που έπραξε, συνεπικουρούμενος από τονΝικόδημο και τις Μυροφόρες, στις οποίες πρωτοστατούσε ηΠαναγία (Κυριακή των Μυροφόρων). Η ταφή του Ιησού έγινε σύμφωνα με τον τρόπο που τότεσυνηθιζόταν, «καθώς έθος εστί τοις Ιουδαίοις ενταφιάζειν».Ο Ιωσήφ έλαβε το σώμα του Χριστού και το τύλιξε σεσινδόνα καθαρή, αμεταχείριστη. Ο Νικόδημος έφερε τοπολυτιμότερο άρωμα, «μίγμα σμύρνης και αλόης» και σεμεγάλη ποσότητα, «ως λίτρας εκατόν», πάνω από τριάνταδύο κιλά. Και τέλος εναπέθεσαν το πάνσεπτο σώμα σεκαινούργιο μνημείο, λαξευμένο σε βράχο, όπου δεν είχεταφεί προηγουμένως κανένας. «Εν ω ουδέπω ουδείςετέθη» (Ιω. 19, 39-41. Ματθ. 27, 59).Οι ιεροί ευαγγελιστές σημειώνουν λεπτομέρειες, πουόμως είναι άκρως σημαντικές. Θυμίζουν τον κανόνα που ίσχυεαπό πολύ παλιά, διατυπωμένος ξεκάθαρα στον νόμο πουέδωσε ο Θεός στο Σινά: Οτιδήποτε προσφέρεται στον Θεό,ό,τι τον προσεγγίζει, πρέπει να είναι εξαιρετικά καθαρό.Από πρώτο χέρι. Αμεταχείριστο. Πολύτιμο. Ποτέ κοινό,ακάθαρτο, πρόχειρο, μεταχειρισμένο. Και ό,τι έχει αφιερωθείστον Θεό και έχει καθαγιαστεί, δεν μπορεί να τεθεί ποτέ ξανάσε κοινή χρήση. Σκεύος που χρησιμοποιήθηκε έστω και μίαφορά στη θεία λατρεία, δεν μπορεί να ξαναγίνει κοινό, νατρώμε ή να πίνουμε με αὐτό. Καὶ κατὰ τὴ συμβολικὴ εἴσοδότου στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Χριστὸς ὡς βασιλεύς, «πρὸ τοῦ πάθουςμικρόν», δὲν ἀνέβηκε σὲ ὁποιοδήποτε ζῶο, ἀλλὰ βρῆκε«ὀνάριον», ἕνα πουλάρι, «πῶλον ὄνου», πάνω στὸν ὁποῖο«οὐδεὶς ἀνθρώπων ἐκάθισε» (Λουκ. 19, 30. Μάρκ. 11, 2).
Ὁ Θεὸς λοιπὸν εἶχε δώσει ρητὲς ὁδηγίες στὸν Μωυσῆ νὰφτιάξει μὲ ἰδιαίτερα ὑλικὰ καὶ μὲ ἰδιαίτερο τρόπο τὴ Σκηνὴτοῦ Μαρτυρίου (τὸν πρῶτο κινητὸ ναὸ τῶν Ἑβραίων) καὶ ὅλατὰ ἱερά της σκεύη καὶ καλύμματα. Οἱ Ἰσραηλίτες ἔπρεπε νὰπροσφέρουν γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, μὲ δική τους θέληση, «τὰςἀπαρχὰς Κυρίῳ», τὰ πολυτιμότερα καὶ καθαρότεραπράγματα ποὺ εἶχαν. «Χρυσίον, ἀργύριον, χαλκόν, ὑάκινθον(βαθὺ γαλάζιο ὕφασμα), πορφύραν», ὕφασμα κόκκινο βαθὺ καὶκόκκινο ἀνοιχτό, βαμμένο καὶ γνεσμένο δύο φορὲς καὶ«βύσσον», τὸ ἐξαίρετο λευκότατο λινὸ ὕφασμα, ποὺ ἦτανπεριζήτητο. Ἐπίσης δέρματα κριῶν βαμμένα κόκκινα καὶ«δέρματα ὑακίνθινα» (βαμμένα μπλέ), ξύλα ἄσηπτα καὶπολύτιμους λίθους. Ἡ ἑπτάφωτη λυχνία ἔπρεπε νὰ καίει μὲ τὸκαθαρότερο ἐλαιόλαδο, χωρὶς κατακάθι, φτιαγμένο στὸ γουδὶκαὶ ὄχι στὸ ἐλαιοτριβεῖο. «Ἔλαιον ἐξ ἐλαιῶν ἄτρυγονκαθαρὸν κεκομμένον». Τὸ ἔλαιο τοῦ χρίσματος καὶ τὸθυμίαμα θὰ γίνονταν μὲ σύνθεση εἰδικῶν ὑλικῶν, ἡ δὲ χρήσητους ἐκτὸς λατρείας ἀπαγορευόταν διὰ θανάτου, διότι ἦταν«ἁγίασμα Κυρίῳ», ἀφιερωμένα ἀποκλειστικὰ στὸν Θεό. Τὰζῶα τῶν θυσιῶν καὶ ἰδιαιτέρως ὁ ἀμνὸς τοῦ Πάσχα ἔπρεπε νὰεἶναι ἄμωμα, χωρὶς ἐλάττωμα, τέλεια, ἀρτιμελῆ (Ἐξ. κεφ. 25-35). Συνεπῶς: Ἂν ὅσα ἀναφέρονται στὸν Κύριο (ἡ πρώτη Σκηνή, οἱπαλαιὲς προσφορές, ἡ σινδόνα, ὁ πανάγιος τάφος κ.λ.π.),ἔπρεπε νὰ εἶναι ἀμεταχείριστα καὶ καθαρά, ἄραγε πόσο καθαρὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἀληθινὸς ναὸςτοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ δέχεται μέσα του Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ;
π . Δ η μ η τ ρ ί ο υ Μ π ό κ ο υ
