Η είδηση για την βεβήλωση της Ελληνικής μας σημαίας από την πρόσφατη εκδήλωση του “Athens Gay Pride“ με βρήκε σε μια ξένη χώρα, όπου σπουδάζω για λίγο καιρό. Με βρήκε σε μία χώρα, στην οποία, σχεδόν καθημερινά, καλούμαι να διαψεύδω τις δυσφημίσεις που διαδίδονται για την πατρίδα μας και να υπομένω κακόβουλα σχόλια που λαμβάνω, όταν λέω πως είμαι Ελληνίδα. Γυρίζω τη ματιά μου πίσω, σε όσα άφησα, για να πάρω δύναμη και βλέπω την πατρίδα μου να χάνεται. Χιλιάδες σκέψεις ανά δευτερόλεπτο ανακατεύονται στο μυαλό μου. Διχάζομαι. Θυμώνω. Θέλω να τρέξω να τη σώσω, αλλά ταυτόχρονα θέλω να την αφήσω να βουλιάξει και να μην ξαναγυρίσω πίσω… Τίποτα από τα δύο δεν μπορώ να κάνω όμως. Διότι, από τη μία, η Ελλάδα δεν δείχνει να θέλει να σωθεί,ωστόσο, από την άλλη μπορώ να διακρίνω μερικούς ανθρώπους που συμμερίζονται την αγωνία μου….