Μνημονεύματα της Θ. Λειτουργίας

Κατά την τέλεση της Θ. Λειτουργίας, υπάρχει η ευλογημένη συνήθεια στην Παράδοσή μας, να παραδίδουμε στο λειτουργό ονόματα προσφιλών μας, ζώντων και κεκοιμημένων (σε ξεχωριστά φύλλα) ώστε εκείνος με τη σειρά του να τα μνημονεύσει, να τα αναφέρει ένα-ένα πάνω από τον Αμνό του Θεού, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου στην Αγ. Πρόθεση.
Αυτό έχει μεγάλη σημασία, διότι η ώρα της Θ. Λειτουργίας είναι η ιερότερη, η πιό δυνατή, η πιό αποτελεσματική σε ευλογία. Και διότι κάθε ψυχή είναι ξεχωριστή μπροστά στα μάτια του Προσωπικού Τριαδικού Θεού μας και έχει τη θέση της και δικαιούται αυτής της τιμής και της ειδικής ευλογίας. Εξάγει δε ο λειτουργός από το πρόσφορο ένα μικρό ψιχουλάκι [μερίδα], σαν κάτι αντίστοιχο με τον Αμνό και τις μερίδες της Παναχράντου και των Αγίων, ώστε η παρουσία της κάθε ψυχής στο Άγιο Δισκάριο, σα στον Ουρανό, να είναι αισθητή και συγκεκριμένη. Μάλιστα, πρέπει να γνωρίζουμε ότι αυτό το προνόμιο το έχουν μόνο οι βαπτισμένοι χριστιανοί. Δεν μνημονεύονται αλλόθρησκοι και αλλόδοξοι. Αν υπάρξει κάποια ανάγκη να προσευχηθούμε γι’ αυτούς, το κάνουμε στην Παράκληση.

Τα ονόματα πρέπει να είναι γραμμένα σε γενική. Μνήσθητι Κύριε του δούλου Σου πχ Ιωάννου, Μαρίας…
Επίσης, όταν πρόκειται γιά συζύγους, τα ονόματα πρέπει να γράφονται πλάϊ -πλάϊ, διότι αποτελούν ένα. πχ Γεωργίου & Πηνελόπης ή Κων/νου-Αλέκας. Μπορούμε συνοπτικά να προσθέτουμε “και των τέκνων” ή «τέκνων, εγγόνων, συγγενών, γειτόνων, εχθρών…».

Πέραν αυτού, υπάρχουν ορισμένα επίθετα, που συνοδεύουν πιθανώς το όνομα, που γιά την Εκκλησία αποτελούν τίτλο τιμής και αξίωμα. Και δεν πρέπει να παραλείπονται. πχ Γεωργίου Ιερέως, Αικατερίνης Πρεσβυτέρας. Θεμιστοκλέους Προσκυνητού (των Αγ.Τόπων). Άλλα τέτοια προσωνύμια, που πρέπει να αναγράφονται, είναι: Επισκόπου (ή Αρχιερέως), Ιερομονάχου, Διακόνου, Νηπίου, Στρατιώτου, Αναπήρου, Καρκινοπαθούς, Κατακοίτου, Ανεστίου, Πρόσφυγος.. Όπως παρατηρούμε, ενώπιον του Θεού μας έχουν ξεχωριστή θέση και αξίωμα όσοι διακονούν στο Ναό Του, αλλά και όσοι ευρίσκονται σε κάποια θητεία προσφοράς (στρατιώτου) καθώς και όσοι δοκιμάζονται (καρκινοπαθούς, πτωχού κλπ).
Καλό και ενδεδειγμένο είναι, να τίθεται στην επικεφαλίδα των μνημονευμάτων, γιά μεν τους ζώντες: Υπέρ υγείας, θ. φωτισμού, προκοπής, ευλογίας .. γιά δε τους κεκοιμημένους: Υπέρ αναπαύσεως. Ενίοτε δε, παραπλεύρως κάποιου ονόματος να θέτουμε με 2 λέξεις και το τρέχον αίτημα, που τους απασχολεί. πχ Νικολάου επιτυχίας εις εξετάσεις, Πέτρου ευρέσεως εργασίας, Κυριακής οικογενειακής αποκαταστάσεως, Ζηνοβίας πλήρους θεραπείας αυτής, Άννης αισίας διαπορεύσεως της εφηβείας, ειρηνεύσεως της ζωής κοκ.
Τέλος, τα μνημονεύματα, είτε συνοδεύονται από πρόσφορο είτε όχι, τα παραδίδουμε οι ίδιοι, στο Ιερό Βήμα, όπου τα παραλαμβάνει ο εκάστοτε διακονών τον Ιερέα.

Εκ του Ι. Ναού