Να μην αφήνεις τη λύπη να φωλιάζει την καρδιά σου. Ίσως να έρχονται φορές, και μπορεί να συμβαίνει πολύ συχνά αυτό, που να μη θέλεις να αντικρίσεις άνθρωπο, να μη θέλεις να ακούσεις κουβέντα, να θέλεις μόνο να την πέσεις ένα κρεβάτι και να μείνεις εκεί κουκουλωμένος. Η θλίψη, η μαυρίλα όμως δεν χαρίζονται σε κανέναν.
Να το ξέρεις όσο χώρο ελεύθερος αφήσεις, τόσο χώρο μέσα σου θα φροντίσουν να πιάσουν.
Να προσεύχεσαι. Δεν είναι μόνο θέμα επικοινωνίας είναι και θέμα εγρήγορσης. Όταν ο άνθρωπος είναι χύμα, χαλαρός, όταν ο άνθρωπος αφήνεται όπου τον πάει το ρεύμα, είτε εύκολα, είτε δύσκολα περνάει, δεν θα τη βγάλει καθαρή. Με τσαπατσουλιές η ζωή δεν αντέχεται, δεν βγαίνει.
Τέλος να ευχαριστείς.
Να είσαι ευγνώμων. Για ό,τι έχεις. Για το λίγο, το μικρό, το απλό ή το μεγάλο, το σπουδαίο. Να ξεστομίζεις -άμα θες- το δόξα τω Θεώ και ας το παλεύεις και εσύ ο ίδιος μέσα σου να το πιστέψεις. Η μη ευγνωμοσύνη φέρνει γκρίνια, η γκρίνια φέρνει λύπη στην καρδιά και η λύπη στην καρδιά απελπισία. Όχι. Μην επιστρέψεις να απελπιστείς.
Να χαίρεσαι πάντοτε, αδιαλείπτως να προσεύχεσαι, για καθετί να ευχαριστείς…
Τώρα το πόσο εύκολα ή δύσκολα γίνονται όλα αυτά, αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Και εγώ μία από τα ίδια, παλεύω μαζί τους, την άκρη μου να βρω… Σκέψου το…
Ό,τι θες.
Όπως θες.
Καλή σου δύναμη.
Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης
Ψυχολόγος M.Sc.
από το βιβλίο “πριν νυχτώσει”
